اُ مثلِ اُردک

وقتی وارد کلاس آن‌ها شدم، بچه‌ها مشغول کشیدن نقاشی بودند. داشتند اردک می‌کشیدند. درس آن روزشان «اُردک» بود. بعد از اینکه نقاشی همه‌ی بچه‌ها تمام شد، خانم وشادی سمت جعبه‌ای رفت که گوشه‌ی کلاس بود و روی آن را پوشانده بودند. بچه‌ها کنجکاو بودند ببینند داخل جعبه چیست؟ خانم وِشادی روی جعبه را پس زد و یک اردک از داخل آن درآورد. بچه‌ها هیجان زده شدند. خانم وشادی اردک را روی میز گذاشت. بچه‌ها آمدند تا آن را از نزدیک ببینند یا به آن دست بزنند. پس از اینکه همه اردک را به خوبی دیدند، پرسش و پاسخ خانم وشادی با دانش‌آموزان شروع شد:

• پاهای اردک چه شکلیه؟

• سطح بدنش از چی پوشیده شده؟

• دهنش کجاست؟ چه شکلیه؟

• بچه‌ها گوش کنید! داره صدا می‌کنه! گوش بدید. صداش چه جوریه؟

• شباهتش با مرغی که دیروز آورده بودیم کلاس چیه؟

• تفاوتش با ما آدم‌ها چیه؟

• بچه‌ها! اردک دماغ داره؟

• گوش داره؟

• بچه‌ها داستان اون روز یادتونه؟ یادتونه خوندیم هر حیوانی که گوشش پیدا نیست تخم می‌گذاره.

•  ....

پس از اینکه در واقع درس علوم مرور شد، او دوباره از دانش‌آموزان خواست اردک را نقاشی کنند. این بار نقاشی‌ها خیلی بیش از قبل به اردک شبیه بود. بسیاری از آنچه در واقع در همان پرسش و پاسخ‌ها بر آن‌ها تأکید شده بود، در نقاشی‌ها دیده می‌شد. در این زمان، ناظم مدرسه یک ظرف آب برای آن‌ها آورد. اردک را در آب انداختند تا بچه‌ها حرکاتش در آب را هم ببینند.

زنگ تفریح، دانش‌آموزان با چهره‌های شاد و خندان به حیاط رفتند.

از خانم وشادی درباره‌ی تجربه‌هایش در تدریس ابتدایی پرسیدم.

او اعتقاد دارد، دانش‌آموزان با مشاهده و تجربه‌های عینی بهتر یاد می‌گیرند. برای آموزش «ک»، تعدادی از مادرها کیک پختند و به کلاس آوردند. برای درس «آش»، بساط آشپزی در انتهای کلاس راه انداختند و با بچه‌ها آش پختند. تجربه‌ی پختن نان، برای مشاهده‌ی فرایند آن، از کارهای دیگر اوست. بچه‌ها حروفی را که تا آن موقع خوانده بودند، با خمیر نان درست کردند و پختند.

وشادی برای دانش‌آموزانی که دچار اختلال یادگیری هستند، وقت می‌گذارد. می‌گوید دانش‌آموزی داشت که اصلاً نقاشی نمی‌کرد. ولی با این روش‌ها، او اکنون نقاشی‌هایی می‌کشد که از هم‌سالانش بسیار بهتر است.

برای این معلم دلسوز، علاقه‌مند و خلاق آرزوی موفقیت می‌کنیم.‌