دل نوشته‌ای درباره جشنواره غذا
طرح جشنواره
غذا که مدتی است جزو طرح‌های اجرایی مدرسه‌های کشور است، باعث پریشانی مردم دورافتاده
و بی‌بضاعت کشور شده است.
فلسفه جشنواره
غذا این است که غذاهای سنتی و محلی منطقه بررسی شوند. به این منظور، به بچه‌ها گفته می‌شود در خانه‌هایشان غذاهای سنتی را تهیه کنند و به
مدرسه بیاورند.
اما جای تأسف
دارد که این طرح به حاشیه کشیده شده و به صورتی دیگر در حال اجراست که از حالت
سنتی درآمده و فقط غذا آوردن و گرفتن چند عکس و گزارش صوری هدف شده است.
گاه‌گاهی به گوش می‌رسد بعضی استادان مدرسه‌ها برای اجرای این طرح، از ابزار
تهدیدآمیز «نمره» استفاده می‌کنند و بدتر آن است که
غذاهایی که بچه‌ها با هزاران بدبختی می‌آورند، توسط دیگران تناول می‌شود.
در نتیجه،
برنامه‌ای که برای احیا و نشاط
فرزندان ما طراحی شده، سبب شکست عزت و تحقیر خانواده‌ها شده است. اگر این طرح به نحو احسن
مدیریت نشود، در آینده نه‌چندان دور سبب ترک تحصیل
دختران بی‌بضاعت خواهد شد، زیرا آن‌ها برای حفظ عزت‌نفس خویش چاره‌ای جز این راه نخواهند داشت.
به امید روزی
که ما بتوانیم رسالت واقعی خود را آن‌گونه
که هست به سرانجام برسانیم.
محمد محمدی
این نامه ما را
از بروز آسیبی جزئی اما مهم در نظام آموزشی کشور آگاه میکند که چه بسا صرف آگاهی ما بتواند از
آن جلوگیری کند. ممکن است فکر کنیم این مشکل فقط مختص مناطق محروم است، اما می‌توان تصور کرد که در هر مدرسه‌ای، در هرکجای کشور، اگر مدرسه شرایط
خانواده‌ها را درک نکند و دانش‌آموزان برای چنین فعالیت‌هایی تحت‌فشار قرار گیرند، آسیب‌های چنین برنامه‌هایی از مزیت‌های آن بیشتر شود.