اشاره
کاراته در لغت به معنای فن ضربه زدن یا هنر مبارزه با دست خالی است
(کارا: هنر جنگیدن و ته: دستان خالی). نخستین‌بار
کاراته در جزیره اوکیناوا1 توسط روستاییانی که طبق قوانین حاکم اجازه استفاده از
سلاح (برای دفاع از خود) را نداشتند، شکل گرفت. آن‌ها
با الهام از هنر جنگی قدیمی در چین توانستند شیوه جدیدی به‌وجود
آورند و به عوض در دست گرفتن اسلحه، از دست‌ها
و پاهایشان استفاده کردند. کم‌کم
با عدم نیاز به استفاده از این روش برای دفاع از خود، این وسیله دفاعی به یک «هنر»
تبدیل شد و آن را هنر یا ورزش رزمی نامیدند. این هنر به سراسر جهان رسید و در حال
حاضر چندین سبک مهم کاراته در دنیا اجرا می‌شود
(نوریس، 1385). اگر فرد به خوبی در هنر کاراته به مهارت رسیده باشد می‌تواند با دست خالی (که کلمه کاراته بر
آن دلالت می‌کند) خطر حمله شخص
حمله‌ور را دفع کند. اگر
بگوییم کاراته تنها هنر مبارزه با دست خالی و پاست، سؤالات زیادی مبنی بر اینکه
کاراته چیست؟ مطرح می‌شود.
پاسخ ممکن در صورتی بهتر فهمیده شود که این سؤال بدین نحو مطرح گردد: «نقش کاراته
چیست؟ پاسخ این سؤال چنین است: پیشرفت فردی.» اگر این بینش یعنی پیشرفت فردی و
تمرین‌ها فراموش شود یا
توجه چندانی به آن نشود، مهم‌ترین
جنبه این هنر قربانی شده است. کاراته این فرصت را به شخص می‌دهد
که بیشترین درجه از کنترل ممکن به وسیله کار هماهنگ جسم و روح، صورت بگیرد. میزان
کنترل زیاد که توسط فرد به‌دست
می‌آید در مهارت کاتا
نمایان می‌شود. کاتا ترکیبی از
تعادل، سرعت و ارزیابی زمان و فاصله‌ای
است، که برای به‌دست آوردن امتیاز و
مهارت پیدا کردن در کارایی حرکات کاراته می‌باشد.
کاراته دنیای حرکت و اقیانوس نیروهای موجی پرتلاطم برای کسب مهارت‌های فیزیکی (بدنی) و تمرکزهای عصبی است.
هر حرکت از این هنر صد در صد دینامیک، سلامتی فیزیکی برای اعضای بدن و هماهنگی
ذهنی با ارتباطات فیزیکی را برای شخص تمرین‌کننده
به ارمغان می‌آورد. این دارویی است
برای امراض خطرناک قرن حاضر که روزبه‌روز
سایه وحشتناک خویش را بیشتر بر سر زمینیان می‌گسترند
(کانازاوا، 1372). تحقیقات مختلف نشان می‌دهد
کاراته در بالابردن عزت نفس و بهبود توجه و تمرکز هنرجویان نقش مهمی دارد.
چشم‌انداز
تاریخی کاراته
«اوکیناوا» زادگاه یا محل تولد کاراته
یکی از چندین جزیره کوچک جنوب ژاپن است که به خاطر وضعیت و موقعیت جغرافیایی بسیار
خوب و مناسبش قرن‌ها ارتباط فرهنگی و
تجاری زیادی با چین و ژاپن داشته است. به همین خاطر، عرصه مبادلات بین مردم این
جزایر و کشورهای همسایه از تبادل کالا و خدمات فراتر رفت و حتی شیوه‌های تدافعی و رزمی آن‌ها نیز انتقال یافت. به سبب تأثیر دائمی
ملوانان و تجار چینی، جنگ‌های
داخلی این جزیره تحت‌تأثیر
چان فا2 یا روش استفاده از مشت در نبردها (که در چین متداول بود) قرار گرفت. همان‌طور که گفته شد، وضعیت استراتژیک خاص
این منطقه باعث شد چینی‌ها
و ژاپنی‌ها بارها به اوکیناوا
هجوم برند تا از این جزیره به‌عنوان
پایگاه سیاسی نظامی خود استفاده کنند. جای تعجب نیست اگر در چنین شرایطی، این مردم
به دنبال راهی برای دفاع از خود بوده باشند. آن‌ها
بدون داشتن سلاح و براساس قوانینی که به آنان اجازه استفاده از اسلحه را نمی‌داد، شروع به استفاده از شیوه‌های دفاعی به کمک بخش‌های مختلف بدن و با دستان خالی و پاهای
برهنه کردند. در آغاز، این هنر به‌طور
مخفیانه آموزش داده می‌شد
و از آنجا که بیشتر این آموزش‌ها
در شب انجام می‌شد، شاگردان با لباس
خواب سر تمرین‌ها حاضر می‌شدند و همان لباس خواب‌ها با تغییراتی به شکل لباس‌های کنونی یا گی3 امروزی درآمد. طی سال‌ها و با گذر زمان ممنوعیت آموزش کاراته
کمتر شد و این هنر گسترش یافت؛ تا اینکه در سال 1902 به‌طور
رسمی مبارزه با استفاده از اصول کاراته به نمایش گذاشته شد. در سال 1921 یکی از
بزرگ‌ترین استادان کاراته
جزیره اوکیناوا، گیچین فونا کوشی4، توانست با قدرت و ظرافت تمام کاراته را به ژاپن
معرفی کند. از آنجا بود که کاراته به میان جوانان ژاپنی راه‌یافت
و با استقبال شدیدی که در این کشور از آن شد، در سال 1948 انجمن کاراته ژاپن را
تأسیس کردند. با شکل‌گیری
این انجمن رسمی بود که کاراته با سرعت بیشتری در سرتاسر جهان گسترش پیدا کرد. سال
1936 ریوریو شیمپو5، یک روزنامه‌نگار،
در اوکیناوا بانی و حامی برگزاری جلسه‌ای
شد که در آن استادان این رشته به تبادل نظر پرداختند و از همین زمان برای این شیوه
دفاعی نام کاراته را انتخاب و اصولی مشترک را طراحی کردند. دلایل تغییر نام: الف)
در درجه اول نمی‌خواستند هیچ ریشه‌ای از فرهنگ و اصول چین در این رشته
ورزشی به جا بماند؛ چرا که تأثیرات شدید نفوذ چین را در آن حس می‌کردند. پس بهتر بود از کلمه‌ای جدید استفاده شود. ب) این نام نزدیکی
بیشتری به فلسفه «ذن»6، که معتقد به تفکر و ریاضت بود، داشت. ج) ضمن اینکه از نظر
لغوی کلمه‌ای مناسب و مترادف با
این شیوه دفاعی بود (استفاده از دستان خالی).
هنر رزمی کاراته در سال 1342 وارد ایران
شد. بنیان‌گذار کاراته در ایران
فرهاد وارسته است و اولین نفری که در کشورمان توانست موفق به اخذ کمربند مشکی شود،
مرتضی کاتوزیان بود که در خرداد سال 1349 به این امر نائل گردید. کاراته با سبک‌های کان ذن ریو، شوتوکان، وادوریو ـ
وادوکای در ایران شروع به کار کرد ولی به تدریج، این سبک‌ها
گسترش یافتند؛ به‌طوری‌که هم اکنون 47 سبک و حتی بیشتر به‌طور رسمی در ایران فعالیت می‌کنند. در سال 1351 آکادمی کاراته به‌عنوان اولین باشگاه رسمی کاراته در
ایران کار خود را بهصورت
منسجم آغاز کرد. در سال 1352 برای اولین‌بار
تیم کاراته کشورمان شکل گرفت و با هزینه شخصی به دومین دوره مسابقات جهانی ـ که در
پاریس برگزار می‌شد ـ اعزام گردید.
این تیم موفق به کسب مدال برنز کومیته تیمی و عنوان پنجمی این دوره از مسابقات شد.
در سال 1353 فدراسیون کاراته ایران شکل گرفت که مسئولیت آن از سوی سازمان ورزش آن
زمان به فرهاد وارسته واگذار شد.
سبک‌های
کاراته
در حال حاضر، صدها سبک مختلف کاراته
وجود دارد که در واقع، بازگشت همه آن‌ها
به چهار سبک اصلی و مادر از سبک‌های
اصلی و کنترلی است. همچنین، اصول کلی و پایه سبک‌های
کاراته یکی است و فرق آن‌ها
در نحوه به‌کارگیری این اصول
است. به‌طور کلی، سبک‌های کاراته به سه دسته زیر تقسیم می‌شوند.
الف). سبک‌های
کنترلی که عبارت‌اند از:
1. شوتوکان7: یکی از مهم‌ترین سبک‌های
کاراته است که گیچین فونا کوشی (1957 ـ 1868)، که پدر کاراته جهان شناخته می‌شود، آن را بنیان نهاده است. «شوتو» لقب
فوناکوشی و به معنی کاج‌های
لرزان (چون خانه فوناکوشی در جنگل کاج بود چنین نامی بر او نهادند) و «کان» به
معنای خانه یا مکتب است. علاوه بر این، شوتوکان متعلق به سیستم شوری ته در کاراته است. در سال 1948 اجرای هنرهای رزمی آزاد شد
و دو تن از شاگردان قبلی دوجوی شوتوکان به نام‌های
ماساتوشی ناکایاما و ایسائو اُباتا سازمان جدیدی را به نام انجمن کاراته ژاپن8، که
اولین تشکیلات رسمی کاراته در جهان بود، بنیان نهادند. دوباره کاراته ترویج شد و
در میان ارتش و دانشگاه‌ها
و مدارس محبوب گردید. کاراته شوتوکان با برنامه‌ریزی‌های استاد ناکایاما به تدریج در سطح بین‌المللی مطرح شد. انجمن کاراته ژاپن با
تربیت مدرسان و اعزام آن‌ها
به چهارگوشه دنیا شروع به تبلیغ کاراته فوناکوشی یا همان شوتوکان نمود و این امر
باعث خشنودی فوناکوشی شد. شوتوکان توسط ماساتوشی ناکایاما بهصورت
امروزی‌تر و علمی‌تر به جهانیان معرفی شده است. این سبک
کاراته به کمک نیروهای فیزیکی کارهایی را که به نظر
خیلی‌ها سخت یا غیرممکن می‌آید، ممکن می‌کند.
در این سبک، به نیرو و سرعت ورود آن و گرانیگاه نیرو توجه خاصی می‌شود. پس از استاد ناکایاما یکی از
شاگردان ارشد وی، به نام استاد هیروکازو کانازاوا، که اولین قهرمان مسابقات رسمی
جهانی کاراته بود اقدام به تأسیس شوتوکان کاراته بین‌المللی9
کرد. شاگرد دیگر او استاد مرحوم هیده تاکانیشی‌یاما
نیز فدارسیون جهانی کاراته سنتی10 را که رقیب اصلی فدراسیون جهانی کاراته11 به‌شمار می‌رود،
در آمریکا تأسیس نمود و کاراته را در آن کشور پایه‌گذاری
کرد. علاوه بر این تشکیلات، بعدها فدراسیون بین‌المللی
شوتوکان کاراته12 توسط استاد کاسویا، فدراسیون جهانی کاراته نومیچی13 توسط استاد
میکیویاهارا، شوتوکان کاراته ژاپن14 توسط مرحوم استاد آسائی و متعاقباً استاد
ماساوا کاگاوا به همراه سایر استادان در سبک شوتوکان تأسیس گردید و شروع به فعالیت
کرد. سبک شوتوکان از نخستین و اصیل‌ترین
سبک‌های کاراته در ژاپن و
جهان و از سبک فعال کاراته در سطح ایران است (حیدری، 1391).
2. شیتوریو15: شیتوریو یکی از مهم‌ترین سبک‌های
کاراته است، که کنوا مابونی
(1952 ـ 1889) آن را بنیان نهاد. شیتوریو متشکل از دو سیستم ناهاته و شوری ته در
کاراته است. شیتو از نام‌های
دو استاد بزگ اوکیناوایی گرفته شده است؛ بدین صورت که «شی» از نام ایتوسوآنکو،
استاد مسلم سیستم شوری ته و کلمه «تو» از نام هیگااونا کانریو، بنیان‌گذار و استاد مسلم سیستم ناهاته
الگوبرداری شده است. در این مکتب، به نیرو و سرعت ورود آن و مرکز ثقل نیرو توجه
خاصی می‌شود (حیدری، 1391).
مابونی در حین آموزش شاگردانش در دوجو به کاتاها توجه زیادی می‌کرد. او معتقد بود که کاتاها هم شامل
تکنیک‌های دفاعی و هم تکنیک‌های حمله‌ای
هستند که مهم‌ترین بخش کاراته به‌شمار می‌آیند.
دانستن معنای هر حرکت در کاتا و اجرای درست آن ضرورت دارد. کنوا مابونی اولین کسی
بود که اصول بونکای ـ کومیته و هوکی ـ کومیته را معرفی کرد، که هدف و نحوه استفاده
درست از هر کاتا را نشان می‌داد.
شیتوریو کاراته برخلاف سایر شیوه‌های
کاراته کاتاهای بسیاری دارد (اسلامی، 1391).
3. وادوریو ـ وادوکای16: وادوکای یا
وادوریو به معنی راه صلح و آرامش است. این مکتب همان مکتب کاراته دو است که بودوکا17 بهصورت
سنتی آن را به وجود آورده است. بودوکا یعنی کسی که بودو را عمل می‌کند وبودو یکی از هنرهای رزمی ژاپن است.
این هنر را هیرونوری اوتسوکا از کشور چین رونق بخشیده است. وادوکای یا وادوریو
خیلی سبک ولی سریع است، با حمله و گریز سروکار دارد و به قدرت و زور اتکایی ندارد.
کسی که این هنر را دنبال می‌کند،
عقیده دارد که اگر زور دو حریف در برابر هم قرار گیرد، مسلماً آنکه زور و قدرت
بیشتری دارد پیروز خواهد شد. بنابراین، بهتر آن است که از قدرت حریف بر علیه خودش،
بهره‌برداری کند. مهارت
اوتسوکا در جوجیتسو، «روش وادو» شامل چندین فن است که با آن‌ها
می‌توان حریف را پرتاب
کرد یا او را در روی زمین در اختیار گرفت. این نوع فنون درکاراته نادرند. روش
جوجیتسوی اوتسوکا می‌آموزد
که چگونه بایستی در برابر حملات حریف حرکت کرد و جاخالی داد و در نتیجه قدرت خود
او را در راه شکست خودش به کار گرفت. برای نمایش این تکنیک، اوتسوکا حرکاتی را به
نام کیهون ـ کومیته18 ابداع کرد. این حرکات شامل فنونی است که حملات و گریزهای
پیچیده‌ای را در برابر حریف
به اجرا در می‌آورد؛ حملات یا
ضدحملاتی کوتاه و سریع که بسیار هم جالب‌توجه‌اند. اجرای این ضربات بهصورت شلاقی است؛ یعنی، ضربات با قدرت
تمام پرتاب می‌شوند، ولی در هنگام
برخورد به حریف تمام نیروی وارده به عقب کشیده می‌شود.
بدین‌ترتیب، نیروی ضربه در
یک نقطه از بدن حریف متمرکز می‌شود
و جراحت شدید ایجاد می‌کند.
در مقایسه با سایر روش‌ها،
حرکات این سبک خیلی سریع و کوتاه است و ضربات فاصله کوتاه‌تری
را برای اصابت به حریف طی می‌کنند.
از حرکات لگن خاصره برای ازدیاد قدرت استفاده می‌شود.
این یکی از مشخصات بارز تکنیک‌های
وادوکای است.
اکثر کاتاهای مورد تمرین در کاراته
براساس تمرین‌های فوناکوشی شوتوکان
شکل گرفته‌اند. این مکتب در
واقع مکتب وادوکای را نیز تا حد زیادی تحت‌تأثیر
خود قرار داده است. با این حال، بسیاری از کاتاهای شوتوکان حذف شده‌اند و عجیب است که اوتسوکا بسیاری از
اسامی این کاتاها را عوض کرده و به جای آن‌ها
از همان الفاظ چینی استفاده کرده است. لذا می‌بینیم
که کاتای هیان19 در شوتوکان در مکتب وادو به نام پینان20 معروف شده است. همین‌طور نام کاتای تکی به نای بانچی21،
کانگو22 به کوشانکو23، و گانکاگو24 به چینتو25 مبدل شده است. تغییرات دیگری هم
صورت گرفته و از جمله سیسبان26 از نام اصلی بنگتسو27، وانچو28 از نام اصلی اِنپی29،
و پاسائی30 از نام اصلی باسائی‌دائی31
به‌وجود آمده است.
براساس عقاید اوتسوکا در مورد سبک وادوکای به‌عنوان
یک روش خاص بدون درنظر گرفتن مجموعه‌ای
از تکنیک‌ها، این مکتب تا حد
زیادی با رقابت سروکار پیدا کرده است. اوتسوکا یکی از پیش‌گامان
ورزش کاراته بوده که هنر رزمی کاراته را از حالت یک مکتب سنتی آمادگی برای دفاع بهصورت یک ورزش قابل رقابت احیا کرده است.
ایشان همچنین اولین‌بار
در سال 1936 مسابقه‌ای
را در این زمینه بنیان نهاد.
4. گوجوریو32: این سبک با میاگی چوجون
شروع به کار کرده است. گوجوریو یک روش سفت و نرم است که در اوکیناوا شکل گرفته و
به سیستم ناهاته در کاراته تعلق دارد. اصول نرمی و سختی تکنیک‌ها درکتاب بوبیشی آمده است و استادان
اوکیناوایی در قرن‌های
نوزدهم و بیستم از آن استفاده می‌کرده‌اند. «گو» به معنی سخت یا سفت، به تکنیک‌های دست از فاصله نزدیک یا حملات خط
مستقیم اشاره دارد و «جو» به معنی نرم به تکنیک‌های
دست باز و جابه‌جایی‌های دایره‌ای
اشاره دارد. گوجوریو تکنیک‌های
جابه‌جایی‌های مستقیم را به همراه جابه‌جایی‌های
دایره‌ای و نیز حملات سخت
همچون ضربه‌های پا و مشت‌های دست از فاصله کم با تکنیک‌های حمله، دفاع و کنترل حریف (چون قفل
کردن، گلاویزی، بر زمین زدن و پرتابی) دست باز نرم ترکیب کرده است و از هر دو
آموزش‌های خود استفاده می‌کند. در این سبک، تأکید اصلی بر تنفس
درست در تمامی کاتاها به ویژه در کاتای سانچین است که یکی از دو کاتای اصلی این
سبک می‌باشد. کاتای اصلی
دیگر این سبک، تنشو نام دارد که به جنبه نرم این سبک می‌پردازد.
در آموزش‌های گوجوریو تمرین‌هایی برای افزایش قدرت بدنی، روش اصلی
مبارزه سبک (تمرین‌های
فاصله، نقاط ضعف، افزایش قدرت و غیره) و تمرین با دیگران وجود دارد (مک کارتی،
1995).
ب) سبک‌های
غیر کنترلی (آزاد غیررینگی) که عبارت‌اند
از:
کیوکوشین‌کای33:
کیوکشین‌کای یک سبک غیرکنترلی
و به نوعی نیمه‌کنترلی است که
ماسوتاتسو اویاما آن را بنیان نهاده است. کیوکوشین‌کای
از عناصر مختلفی چون تجارب اویاما و سبک‌های
دیگر تشکیل شده است. کیوکوشین‌کای
از سه لغت «کیوکو» یعنی بالاترین یا نهایت،«شین» به معنی حقیقت، روح و «کای» به معنی گروه و انجمن ترکیب شده
است. نام دیگر این سبک «اویاماریو» است. تأکید این سبک بر مبارزه واقعی از راه
نزدیک است. کیوکوشین‌کای
یکی از سبک‌های آزاد کاراته است
و در آن برای کاستن مقاومت حریف، تکنیک‌ها
به‌طور متوالی اجرا می‌شود. این سبک تأکید زیادی بر تمرین‌های تنفسی و حرکاتی دارد که در کاراته
دو ممنوع شده است. هنرجوی کیوکوشین پس از سال‌ها
تمرین مکرر صاحب اندامی ورزیده و روحیه‌ای آسیب‌ناپذیر
می‌شود. در سبک کیوکوشین
تکیه اصلی بر حفظ سلامتی هم‌زمان
جسم و روح است. در مبارزات کیوکوشین و اساساً در فلسفه آن، پیروزی به هر قیمتی بر
حریف مقابل معنایی ندارد. در مورد مؤثر بودن روش مبارزه و سطح روحی ویژه‌ای که در کیوکوشین کاراته بر آن تأکید
می‌شود و تا اندازه
زیادی آن را از دیگر هنرهای رزمی تن‌به‌تن متمایز می‌سازد،
باید به یکی از مفاهیم اساسی در روش مبارزاتی کیوکوشین اشاره کرد که برگرفته از
مکاتب شمشیرزنی کهن ژاپن است و «ایکن هیساتسو» یا هر یک ضربه، یک هلاکت (نابودی/
پیروزی) نامیده می‌شود.
طبق این اصل، هر تکنیک پا یا دست، هر نوع جابه‌جایی
بدن، تنفس صحیح، حفظ تعادل، حفظ آرامش، نگاه پیوسته و هوشمندانه به چشمان حریف، هر
فریاد کیای و روحیه جنگندگی مبارز باید با کیفیتی تمرین و اجرا شود که اولین ضربه
در نبرد، آخرین ضربه باشد و حریف را به کلی ناتوان، تسلیم یا نابود سازد. این
فلسفه نه براساس نهایت خشونت بنا شده و نه نوعی کمال‌گرایی
غیرواقعی یا خودنمایی بلکه تأکیدی است که ماسوتاتسو اویاما بر برتری صلح و پایان
سریع جنگ بر مبارزه بی‌معنی،
بی‌هدف و غیرانسانی
داشته است و این را می‌توان
در نام کیوکوشین به معنای نهایت حقیقت، به خوبی دریافت؛ حقیقتی که در آن از ترس،
حسادت، کینه، خستگی و غرور اثری باقی نمی‌ماند.
ج) سبک‌های
غیرکنترلی (آزاد رینگی) که عبارت‌اند
از:
نیو فول کنتاکت34: این سبک کاراته، یک سبک مدرن
و پیشرفته بوده که در آن تکنیک‌های
سنتی کاراته را که کارآیی کمی داشته‌اند،
به دور انداخته و تکنیک‌هایی
را با کارایی زیاد، چه در دفاع و چه در حمله، جانشین آن‌ها
کرده‌اند. در این سبک، هر
تکنیک دفاعی و حمله‌ای
مسیر هندسی مشخصی دارد تا در کوتاه‌ترین
زمان ممکن بتوان پرقدرت‌ترین
و سریع‌ترین ضربه حمله یا
دفاع را انجام داد. این سبک زیبا و مهیج دارای کاربردی بسیار مؤثر در مسابقات
رینگی آزاد است و کلیه تکنیک‌های
کیک‌بوکسینگ و موی تای در
آن به‌کار می‌رود. به علاوه، دارای تکنیک‌های پایه و همچنین فرم‌های زیبایی است که علاوه بر زیبایی
کاربرد مبارزه‌ای نیز دارند. در
مجموع، سبک یاد شده یک سبک امروزی، مدرن و کاربردی است.
این سبک در سال 1982 توسط کانچوهیروهیتو میاگاوا در ژاپن بنیان‌گذاری شد و طرف‌داران
بسیار زیادی را پیدا کرد. می‌توان
گفت که این سبک اولین سبک فول کنتاکت ژاپن نیز هست و مسابقات آن به‌صورت‌های
مختلف حرفه‌ای و آماتور برگزار
می‌شود. همچنین روش‌های متعددی دارد و از جمله، مسابقات آن
به روش کیک بوکسینگ موی تای، بادی کنتاکت، سمی کنتاکت و سوپر سیف نیوفول کنتاکت و روش مخصوص نیوفول کنتاکت
کاراته برگزار می‌شود (دهقانیان،
1394). در این سبک، مبارزه‌گران
(فایترها) با ناک اوت کردن حریف خود برنده مسابقه می‌شوند.
همچنین، در مسابقات این سبک اگر از ضربات تماس سَبُک (لایت کنتاکت) یا تماس نیمه
سَبُک (سمی کنتاکت) استفاده شود، خطا به‌شمار
می‌رود.
د) از سبک‌های
مهم دیگر در کاراته می‌توان
از:
جو کای بو کاراته (ترکیبی از جودو،
کاراته، بوکس)، کان زن ریو، بودو، آشیهارا، جیسن و انشین نام برد.
نتیجه‌گیری
اساساً کاراته ورزش نیست بلکه راهی است
برای تندرستی و سلامتی جسمی و پالایش روحی از آلودگی ضدانسانی و در نهایت دست‌یابی به یک زندگی آرام و بهتر.
کاراته نوعی فلسفه زندگی است که در دو
بعد تن و روان به‌طور موازی گسترده و
فعال است نخست اینکه با تمرینات مستمر و منظم ورزشی که همگی بر بنیان علمی و
فیزیکی حرکتی و مفاصل و اندام‌های
بدن استوارند هنرجوی کاراته‌کا
بعد از چند ماه به شکلی منطقی دارای عضلات و مفاصل قوی و بدنی با استقامت فوق‌العاده خواهد گردید و چون این تمرین‌ها براساس اصول علمی حرکت‌شناسی مفاصل بدن پایه‌ریزی شده است از این رو آسیب‌پذیری شخص ورزشکار درطول تمرین تقریباً
به میزان صفر می‌رسد و از طرفی دیگر
به خاطر این که در طول جلسه‌های
تمرین، هنرجوی کاراته شناختی نسبی پیرامون فیزیولوژیکی بدن و حرکات ورزشی پیدا می‌کند و خود وی نیز تا حدود زیادی در
رابطه با انجام حرکت‌های
مضر و غلط محتاط شده و از کژروی خودداری می‌کند.
همچنین به‌دلیل اینکه ماهیت
اصیل کاراته بر مبنای تواضع و فروتنی و ادب و احترام متقابل بین افراد و دوری از
خشونت بنا شده و بر اجرای درست این اصول تأکید ورزیده می‌شود
شخص کاراته‌کا ناخودآگاه در مسیر
اعتلای انسانی رشد کرده و ارتقای فکری پیدا می‌کند
و حتی اگر در ابتدا شرور بوده و با نیتی شر به کاراته رو آورده باشد بعد از مدتی
به‌طور منظم و طبیعی
اصلاح گشته و به سمت خیر تغییر جهت می‌دهد
و چون فنون کاراته بر پایه حرکت مفاصل و بسیار نرم و سبک بهصورت
لحظه‌ای انجام می‌گردد و هیچ فشار اضافه بر توان به شخصی
وارد نمی‌آورد از این رو
کودکان ۶-۵ ساله تا افراد سالمند چه زن و چه مرد به راحتی قادر به تمرین و یادگیری
کاراته خواهند بود.
پی‌نوشت‌ها
1. Okinawa
2. Chan Fa
3. Gi
4. gichin fona koshi
5. Ryukyu Shimpo
6. «Zen» ذن شیوه و روشی است در راه رستگاری و رهایی. یعنی مجموعه اصولی
که انسان با رعایت آن‌ها
می‌تواند با اشتیاق
زندگی کند. ذن نه مذهب است نه فلسفه و نه علم و نه روان‌شناسی
(آلن واتس). ذن عبارت است از رهایی؛ ذن یعنی پرورش خودآگاه و ناخودآگاه انسان که
ماوراء هرگونه دوراندیشی است. ذن یعنی منطقی زیستن و منطقی اندیشیدن (دی تی
سوزوکی).
7. Shotokan
8. Japan Karate Association (JKA)
9. Shotokan Karate International (SKI)
10. Traditional Karate Federation
(TKF)
11. World Karate Federation (WKF)
12. International Federation of
Shotokan Karate (ISKF)
13.World Karate Federation Nvmychy
(WKFN)
14. Japan Karate Shotokan (JKS)
15. Shito-ryu style
16. Vadvryv- Vadvkay
17. Budoka
18. Kihon-Kumite
19. Heian
20. Pinan
21. Naibanchi
22. Kanko
23. Kushanko
24. Gankaku
25. Chinto
26. Seisban
27. Bungetsu
28. Wancho
29. Enpi
30.Passai
31.Bassaidai
32. Goju-Ryu
33. Kyokushin
34. newfullcontact
منابع
1. اسلامی، فرزاد. (1391). تاریخچه
شیتوریو، سایت کاراته شیتوریو یزد.
2. حیدری، محمد. (1391). سبک‌های کاراته، وبلاگ کاراته اقلید.
3. حق‌شناس،
علی. (1394). دانشنامه هنرهای رزمی، تهران، نگاه بوستان.
4. دهقانیان، آزاده. (1394). تحقیق
درباره رشته ورزشی کاراته، سایت علمی و پژوهشی آسمان.
5. کانازاوا، هیروکازو. (1982). کاتاهای
بین‌المللی شوتوکان
کاراته (چاپ سوم). ترجمه محمد پورغلامی (1372)، تهران: انتشارات ستوده.
6. نوریس، چاک. (2005). آموزش فنون
کاراته. ترجمه عطاالله محمدعلی‌نژاد
(1385)، تهران: انتشارات بوستان.
7. McCarthy, Patrick (1995).
The Bible of Karate: Bubishi. Tuttle Publishing. ISBN. 0-8048-2015-5.
8. http://karatenekoie.blogfa.com
9. http://modirezehn.com
10. www.iran-karate.blogfa.com
11. http://www.asemankafinet.ir
12. http://www.aftabir.com
13. http://asaikarate.com