صبح شنبه است. توی کوله‌پشتی‌ام یک کتاب داستان، دو تا اسفنج
گردالو برای ساختن آدم‌برفی و سه عدد انیمیشن
است.
ساعت هشت وارد کلاس می‌شوم. در را که باز می‌کنم، بلند می‌شوند؛ در حالی‌که سرهایشان برای بدن‌هایشان خیلی سنگین و شانه‌هایشان افتاده و صدایشان بی‌حال است. بی‌حوصله و یکی در میان، شعری را که
خودشان برای ورودم انتخاب کرده‌اند، می‌خوانند:
«برپا برجا
خانوم معلم بفرما.
تو آسمون نوشته
خانوم ما فرشته.
زیر پاهاش گل بریزید
تا بیاد بشینه».
آخرهای شعر را خیلی‌ها بی‌خیال شده‌اند و دیگر نمی‌خوانند. بقیه هم صدایشان رو به
افول است. به کمک آدم‌برفی و خوراکی خوردن،
ذهن‌های هشت ساله‌شان آماده یادگیری می‌شود. دقایقی از فعالیت آموزشی
نگذشته است که دستی بلند می‌شود و بدون اینکه مهلت
اجازه دادن به من بدهد، می‌پرسد: خانم، زنگ کی می‌خوره؟
ـ تازه اول کلاسه پسرم!
درس را ادامه می‌دهم. لحظاتی بعد، دست دیگری بلند
می‌شود و همان سؤال را تکرار
می‌کند: خانم، زنگ کی می‌خوره؟
از بی‌توجهی او به تدریسم کلافه می‌شوم: «نمی‌دونم! خیلی مونده! بشین پسرجان!»
هنوز ننشسته است که از گوشه کلاس
فرد دیگری پرسید: «خانم، چقدر مونده به زنگ؟»
دست از عصبانی شدن برمی‌دارم و ساعت را نگاه می‌کنم. درست است که هنوز خیلی به زنگ
تفریح مانده است، اما 50 دقیقه است که بچه‌ها
سر کلاس نشسته‌اند. خستگی‌شان بی‌احترامی به تدریس من نیست.
با چند ورزش و بازی کوچک، انرژی را
به کلاس برمی‌گردانم و آموزش را
ادامه می‌دهم.
این بار سؤال «خانم زنگ کی می‌خوره»، بعد از ده دقیقه، به علاوه
سؤال «خانم کتاب رو جمع کنیم؟» دوباره از سر گرفته می‌شود. چاره‌ای نیست. کلاس باید تا 9:20 ادامه
پیدا کند و این تازه زنگ اول است.
بند 13ـ2ـ3 سند برنامه درسی ملی،
صفحه 47:
ساعات کار هفتگی دوره ابتدایی 25
ساعت در کلیه پایه‌ها و زمان هر جلسه در
پایه‌های اول، دوم و سوم 45
دقیقه و در پایه‌های چهارم، پنجم و ششم
50 دقیقه است.
تبصره: زمان اختصاص یافته به هر
جلسه و زمان استراحت بین آن‌ها در مجموع 60 دقیقه
است و تلفیق دو جلسه درسی، به‌ویژه در دوره
ابتدایی، مجاز نیست.