نقطه هدف من

استان پهناور فارس شهرها و روستاهای فراوانی در دل خود جای داده است که در شمالی‌ترین نقطه‌ی آن برف زمستانی خود‌نمایی می‌کند و در جنوبی‌ترین نقطه، درختان نخل زیبا و چشم‌نوازند؛ اما شیراز شهر راز و گلستان ادب است و محل زندگی من. خداوند این توفیق را نصیبم کرده است که هر روز مسافتی را در جاده طی کنم تا به محل خدمتم برسم. روستایی که جمعیتی بیش از ۳هزار نفر با ساکنانی مهربان و خاکی و فرزندانی سرشار از استعداد دارد.

کارشناسی الهیات دارید. چطور در دبستان تدریس می‌کنید؟

همیشه عاشق کودکان بوده‌ام و از اینکه بتوانم رؤیای کودکان را محقق کنم، سرشار از شور و سرور می‌شوم. لذت‌بخش‌ترین ساعت‌های زندگی‌ام آن زمانی است که در آسمان فکر کودکان ابتدایی پرواز می‌کنم. بذر وجودی کودکان در ابتدایی به‌گونه‌ای است که هم آموزش‌پذیرند و هم سرشار از تخیل و خلاقیت. در سال‌های کودکی‌ام نیاز به معلمی مهربان و دلسوز داشتم که بتوانم رؤیایم را پرورش دهم. این رؤیا کمتر محقق شد، اما در ذهنم ماند تا برای شاگردانم در این دو پایه تکیه‌گاهی امن باشم، تخیلِ ذهنشان را بارور کنم و شکوفایی جوانه‌های علم را استحکام بخشم. خدایا دلی آفتابی بده که از باغ گل‌ها حمایت کنیم!

با این تفکر چرا پایه‌ی اول ابتدایی را انتخاب نکردید؟

راستش را بخواهید هنوز شهامت معلم کلاس اول‌شدن را پیدا نکرده‌ام، احساس می‌کنم رسالتی بس بزرگ و سنگین است. امیدوارم روزی این شجاعت نصیبم شود.

مدیر مدرسه با شما همراه است؟

مدیر فعلی سرکار خانم لیلا پور‌اسد هستند. خانم فاطمه قاسمی مدیر عزیز قبلی بودند که در پنج‌سالی که با هم کار کردیم، تنها بذر عشق کاشتیم و برداشتمان دانش‌آموزانی مؤلف و کسب رتبه در جشنواره‌های گوناگون بود؛ از جمله جشنواره‌ی ابن‌سینا و جشنواره‌ی خوارزمی در زمینه‌ی خوشنویسی.

با توجه به عکس‌ها و فیلم‌هایی که از شما دیدیم، کلاس شما شبیه کلاسی با امکانات معمول روستا نیست. مشتاقیم علت را بدانیم. 

البته در این روستا افرادی ضعیف که توان مالی چندانی ندارند، کم نیستند،  چه بسیار فرزندانی را در کلاس و مدرسه داریم که حداقل‌ امکانات و تجهیزات را ندارند. اما فضای مدرسه با توجه به حمایت چند خیر، آقایان حاج صمد دیبدار، محمد دیبدار، قاسم قبادی، امین تقی‌پور، حجت رشیدی، بسیار مطلوب شده است، البته باز هم فکر می‌کنم هر کلاس با معلم و انگیزه‌‌هایش رنگ می‌گیرد.

پیداست رابطه‌ی شما با بچه‌های کلاستان خیلی خوب است.

جیب احساس و اندیشه را پر از نقل مهر و محبت کرده‌ام. من با فرزندان کلاسم زندگی می‌کنم و رابطه‌مان عالی و بی‌نظیر است. معتقدم کودکی که معلمش را دوست داشته باشد، برای رضایت او هر کاری می‌کند. سه سال قبل من کتابی نوشته‌ام با عنوان مشق شوق و در آنجا احساسم را به کودکان کلاسم بیان کرده‌ام. کودکانی که شوق زندگی‌ام را صدچندان می‌سازند و همیشه می‌گویم خدایا سپاس که مرا در این مسیر قرار دادی.

کرونا چه تأثیری بر کار شما گذاشت؟

موجب تهیه‌ی درس‌نامه‌‌ای آموزشی، برای همه‌ی دانش‌آموزان جامانده از تحصیلِ استان در شرایط پیش آمده، در سال 1399-1398 شد و نتیجه‌ی آن روی وبگاه اداره‌ی ‌کل و در نهایت در دست دانش‌آموزان قرار گرفت.

این درس‌نامه که شامل محتویات آموزشی درس‌های ریاضی، فارسی و علوم می‌شود، دِین من به فرزندان روستایی محروم و عشایر کشورم بود.

به‌غیر از تدریس، در آموزش‌وپرورش فعالیت دیگری دارید؟

بله مدت پنج سال است سرگروه آموزشی پایه‌ی دوم منطقه‌ام. امسال بنا به دعوت تکنولوژی آموزشی استان سرگروه آموزشی پایه‌ی دوم استان فارس شدم. در دو سال متوالی، معلم نمونه‌ی منتخب شده‌ام.

رتبه‌های اول استانی در جشنواره‌های معلمان هنرمند، پرسش مهر، مسابقات قرآن، مسابقات نهج‌البلاغه، کسب رتبه‌ی برتر در مسابقات احکام فرهنگیان، کسب رتبه‌ی برتر در مسابقات تفسیر قرآن و کسب عنوان مسابقات ورزشی در سطح استان را نیز کسب کرده‌ام.

شما بـرای تدریس کلاسی‌تان ایده‌ی خاصی دارید؟

تجربه چیزی است که بر اثر کارکردن و گذر زمان حاصل می‌شود. همیشه کتاب‌های روش تدریس و نظر مؤلفان را مطالعه می‌کنم. این عادت شبانه‌ی من است، اما در اجرای کار هر روز اندیشه‌ای جدید و خلاقیتی نو در ذهنم ایجاد می‌شود و از این‌گونه کارکردن لذت می‌برم. در کارگاه‌های استانی تجربه‌هایم را منتقل می‌کنم تا انگیزه‌ی تدریس در وجود همکاران سراسر استان و بلکه ایران جاودانه بماند. موجیم که آسودگی ما عدم ماست.

همچنان در این روستا خواهید ماند؟

عاشق خدمت به فرزندان روستا هستم. در این مسیر سختی‌های بسیاری متحمل شده‌ام، اما از خداوند می‌خواهم تا زمانی که توان دارم در روستا بمانم و با صفای فرزندان روستا زندگی کنم.

از طرف چه کسانی حمایت شده‌اید و از چه کسانی تشکر می‌کنید ؟

درود بر همه‌ی آنانی که جرئت اندیشیدن را می‌آموزند؛ پدرم که اولین معلم اخلاقم بودند، روحشان شاد! می‌گفت به استاد، فرزند مرا عشق بیاموز و دگر هیچ، مادرم که دعای مهربانی‌اش هر لحظه همراه من است، همسرم که تکیه‌گاهی است غنی و در تک‌تک لحظه‌ها مرا امداد‌رسان و در مسائل مالی و کمک به فرزندان محروم بسیار یاریگر است. در مسیر خدمتم از وجود استادهایی بهره‌مند شدم که انگیزه‌های درونی مرا دیدند و مشوق من بوده‌اند و هستند، به قول امیرکبیر: «هیچ جامعه‌ای فراتر از اندیشه‌ی معلمانش رشد نخواهد کرد.»

- کودک زالی (سفیدمو) در کلاس داشتم که سوی چشمانش کم و جایش همیشه در کنار میز من و تخته بود. صدای گرم و دلنشینی داشت. در روزهای پایانی سال، اجازه‌ی آوردن ساز سنتی‌اش را از من گرفت و با زدن ساز و خواندن جملاتی، نوای ماندگاری را برایم ثبت کرد. در حالی ‌که می‌خواند، اشک از چشمانش سرازیر بود. من در آن روز فهمیدم تنها من عاشق کودکان نبوده‌ام، آن‌ها هم آموزگارشان را دوست دارند.