یادش به‌خیر! سال 1397، یک سال قبل از شهادتِ سردار دل‌ها در پیاده‌روی اربعین، پسر بچّه‌های عراقی را دیدم که بعد از پیروزی مدافعان حرم بر نیروهای ظالم داعش، لباس‌هایی با عکس سردار پوشیده بودند. آن‌ها با چه عشق و هیجانی از سردار صحبت می‌کردند. در و دیوار و روی تیرهای برقِ جادّه‌ی بین نجف تا کربلا پُر شده بود از پوستر حاج قاسم و مدافعان قهرمان عراقی.
بعد از اینکه آمریکایی‌ها سردار را ناجوانمردانه و بُزدلانه شهید کردند، در روز تشییع پیکر پاک او، باز هم رفتار کودکان نظرم را جلب کرد. این بار، عکس سردار در دستان کودکان ایرانی بود که داشتند برایش گریه می‌کردند. در سوریه هم دختران و پسران سوریه‌ای احساس خودشان نسبت به سردار را به زیبایی در قالب سرود «شمس شهدا» به سردار تقدیم کردند.
حـالا فـکر کـن بعد از شهـادت سـردار، حـال و روز نزدیکانش چگونه است؟ یکی از آن‌ها می‌گفت: «یک روز بعد از اینکه روضه‌ی حضرت زهرا(س) تمام شد، دیدیم خبری از سردار نیست. همه‌جا را گشتیم تا بالاخره پیدایش کردیم. مشغول تمیزکردن سرویس بهداشتی بود. هر چقدر اصرار کردیم که اجازه بدهید این کار را ما انجام بدهیم، قبول نکرد. می‌گفت افتخارم این است که خادم روضه‌ی حضرت زهرا(س) باشم.»
بعد، به یاد ماجرای سردار با آهوها می‌افتم. مـاجرا را یکی از هم‌رزمان حـاج قاسم تعریف مـی‌کرد: «در یکی از روزهای سـرد زمستان، سردار سلیمانی از عراق تماس گرفت. صدای تیراندازی مـی‌آمد و شرایط جنگـی بود. سردار گفت کـه شنیده‌ام در تهران بـرف سنگینـی آمده است. آهو‌هـای کوهِ نزدیک مقّر سپاه حتماً بـرای پیداکردن غذا به پایین کوه می‌آیند. همین امروز علوفه تهّیه کن و در چند جا برایشان بگذار که از گرسنگی تَلف نشوند. بعدازظهر دوبـاره زنگ زد کـه چه‌کار کردی؟ گفتم انجام شد، امّا چرا شما وسط نبرد با داعش نگران آهوها هستید؟ حاج قاسم گفت چون به شدّت به دعای خیر آن‌ها اعتقاد دارم.»
با خودم مـی‌گویم سرداری کـه در میانـه‌ی جنگ به فکر غـذای آهوهاست، چگونه سردار دل‌های ما بچّه‌ها نباشد! کـاش مـی‌شد از حال و هوای آهوها هم بعد از شهادت سردار باخبر شد!
حالا که سردار دل‌ها آسمانی شده است، هنوز هم وقتی اسمش را می شنویم یا تصویرش را جایی می‌بینیم، دوباره دلمان برایش تنگ می‌شود. انگار که سال‌ها کنارش زندگی کرده‌ایم و حالا او از پیش ما رفته است!