مصرف چای از گذشته‌های نه چندان دور در ایران مرسوم بوده است و چای ایرانی از نظر کیفیت، جایگاه ویژه‌ای در دنیا دارد. چای سبز، گیاهی است که به تازگی، مصرف آن رواج یافته است. فصل‌نامه رشد آموزش شیمی در مقاله‌ای به خواص و ترکیب شیمیایی
چای سبز پرداخته است.
این مقاله توسط لیلا یوسفی، کارشناس ارشد شیمی آلی نوشته شده است. در این مقاله و در بخش ترکیبات شیمیایی چای سبز آمده است: «چای یک منبع طبیعی از کافئین، تئوفیلین، تانن و پاداکسنده‌هاست، بی‌آنکه چربی، کربوهیدرات‌ها یا پروتئین داشته
باشد. طعم آن کمی تلخ و گس است.
از دیگر مواد تشکیل‌دهنده برگ چای می‌توان مواد سلولزی، مواد صمغی، دکسترین، بکتین، اسیدگالیک، اسید اگزالیک، کورستین، فیبر، مواد معدنی، ترکیب‌های معطر و آنزیم‌ها را نام برد.»
نویسنده در توضیح «پلی‌فنون‌ها» آورده است: «از مهم‌ترین ترکیب‌های شیمیایی موجود در چای، پلی‌فنون‌ها هستند. فلاونوئیدها گروهی از پلی‌فنون‌ها هستند که به‌طور طبیعی در چای وجود دارند واز مهم‌ترین پاداکسنده‌ها به شمار می‌روند. مقدار زیادی پلی‌فنون‌ها در چای سبز
سبب منقبض شدن دهان یا به اصطلاح گس شدن آن میشود. از این رو چینی‌ها و ژاپنی‌ها نوشیدن چاس سبز با درصد پلی‌فنون کتر را ترجیح می‌دهند. مصرف‌کنندگان چای سبز طعم آن را با طعم‌های دیگر بهبود می‌دهند. به نظر می‌رسد پلی‌فنون‌ها در بدن می‌توانند افزون بر ویروس‌ها
با سرطان‌های لوزالمعده، روده بزرگ، مثانه، پروستات و سینه نیز مقابله کنند. گفتنی است که چای سبز در مقایسه با چای سیاه سودمندتر است زیرا از مقدار پلی‌فنون‌های بیشتری برخوردار است.»
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش شیمی، شماره 103، زمستان 1391 منتشر شده است.