فصل‌نامه رشد آموزش ریاضی در مقاله‌ای به بررسی نظریات مختلف در زمینه آموزش رهیافت‌های حل مسئله پرداخته است.
بهناز ساویزی نویسنده این مقاله است.
نویسنده مقاله در ابتدا به تعاریف گوناگون رهیافت‌ها پرداخته است: «پولیبا رهیافت‌ها را همان راهبردهایی معرفی میکند که ریاضی‌دانان و مسئله حل کن‌های ماهر برای حل مسائل ریاضی از آن‌ها بهره می‌برند. شونفیلد رهیافت‌های حل مسئله را راهبردهایی می‌داند که به دانش‌آموز
کمک می‌کنند تا صورت مسئله را بفهمد و حل کند. برونر رهیافت‌ها را روش‌ها و راهبردهایی برای آسان‌تر شدن حل مسئله تعریف میکند.»
«کدام رهیافت‌ها و چگونه؟» عنوان بخشی از مقاله است. در این بخش می‌خوانیم: «شونفیلد برای تدریس و به کارگیری رهیافت‌ها پاسخگویی به تعدادی پرسش را ضروری می‌داند: پیش زمینه و معلومات قبلی دانش‌آموزان چه‌قدر باشد تا بتوان به آن‌ها استراتژی‌های حل مسئله را آموزش داد؟
علاوه بر استراتژی‌های شخصی حل مسئله به چه چیزهای دیگری نیازمندیم؟ به بیان شونفیلد دشواری‌ها و نکات مهمی در رابطه با آموزش رهیافت‌ها وجود دارد. اول اینکه رهیافت‌ها بسیار پیچیده‌تر از آن هستند که در نگاه اول و در بیانشان به نظر می‌رسند. دوم تدریس رهیافت‌ها تنها
به شرط اینکه به تعداد کم و محدود و تحت شرایط کاملاً کنترل شده باشند منجر به ایجاد تغییر در مهارت حل مسئلة دانش‌آموز می‌گردد و این موضوع در حالت کلی تعمیم‌پذیر نیست. سوم اینکه دانستن تنها استراتژی‌های حل مسئله کافی نیست. فرد باید بداند کدام رهیافت را چه زمان
به کار گیرد.»
نویسندة مقاله پس از ارائة نظرات گوناگون دربارة استفاده از رهیافت‌های حل مسئله چنین نتیجه‌گیری کرده است: «این نظرات را می‌توان روی یک طیف از- صد‌درصد مؤثر بودن آموزش اولیة رهیافت- تا- کاملاً بی‌فایده بودن آموزش رهیافت‌های حل مسئله- قرار داد. آموزش رهیافت‌های
حل مسئله می‌تواند به بهبود حل مسئله و باز شدن افق دید دانش‌آموز منجر شود، به شرط آنکه در این کار دقت و احتیاط لازم به عمل آید و شرایط مهیا باشد. لازم نیست در این نوع آموزش تعداد زیادی رهیافت در یک دورة زمانی محدود تدریس شود. می‌توان تعداد راهبرد‌ها را به همان‌هایی
محدود کرد که نتایج تحقیقات کارایی آن‌ها را بیشتر به اثبات رسانده‌اند و زمان بیشتری صرف کار روی همین تعداد محدود نمود.»
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش ریاضی، شماره 120، تابستان 1394 منتشر شده است.