بازی‌درمانی

دکتر مریم بهنودی در پاسخ به سؤالی مبنی بر آثار اجتماعی بازی بر کودک گفته است: «بازی به‌عنوان یک فعالیت، از جمله راه‌های اجتماعی شدن است. این فعالیت اگر هدفمند باشد، حتی می‌تواند افراد جامعه‌گریز یا بیش‌فعال را نیز دگرگون کند.

هرچند گفته‌اند که بازی هر نوع فعالیت برای تفریح، بدون توجه به نتیجه نهایی آن است، اما ما می‌توانیم برای بازی برنامه و هدف تعیین کنیم. انجام دادن بازی‌های گروهی در خانه یا مدرسه مهم است و بر هوش‌های چندگانه گاردنر و به‌خصوص هوش‌های معنوی و طبیعت‌گرای دانش‌آموز تأثیر می‌گذارد. کلینیک‌های رفع اختلال برای از بین بردن برخی اختلالات مانند کم‌رویی یا کم‌حرفی یا وابستگی شدید کودک به مادر، از فعالیت بازی استفاده می‌کنند. بازی‌ها انواع متفاوتی دارند و حتی می‌توانند با تصاویر و برای ارتقای هوش بصری، تمرکز و سرعت عمل انجام شوند.»

دکتر بهنودی در این گفت‌وگو اصول بازی‌درمانی را چنین برشمرده است:
ـ بازی‌درمانی غالباً برای درمان کودکان ناسازگار و کسانی که نسبت به حل مسائل مربوط به سازگاری مشکل دارند، استفاده می‌شود.
ـ بازی‌درمانی از ابزارهای طبیعی بیان حالت کودک برای کمک به او استفاده می‌کند. یعنی بازی به‌عنوان متددرمانی وی به‌کار گرفته می‌شود تا به کودک کمک کند فشارهای احساسی خویش را تحت کنترل قرار دهد.
ـ این روش در مورد کودکان سه تا هشت ساله‌ای به‌کار می‌رود که مشکلات خانوادگی مانند طلاق والدین و یا مشکلات فردی مانند ناخن جویدن، شب‌ادراری، اختلال رفتاری و یا بیش‌فعالی دارند و در روابط گروهی موفق نیستند.
ـ بازی‌درمانی ابزاری برای به چالش کشیدن انگیزه اندیشیدن و جستن راه‌حل مسئله است. در این روند، تحمل و شکیبایی توأم با تفکر آموخته می‌شود.



گفت‌وگو از: دکتر ابوالفضل بختیاری
کلیدواژه‌ها: بازی‌درمانی، مهارت‌آموزی، محیط اجتماعی