اکوتوریسم و ژئوتوریسم

در بخشی از این مقاله درباره اکوتوریسم آمده است: «اکوتوریسم در واقع ترکیبی از پیشوند «اکو» و «توریسم» و یا همان توریسم اکولوژیکی است. اگرچه هنوز مفهوم دقیقی از اکوتوریسم تعریف نشده است ولی می‌توان گفت اولین تعریف از این مفهوم را هزر ارائه داد که بر طبق آن اکوتوریسم بر پایه چهار رکن اصلی، کاهش اثرات نامطلوب زیست‌محیطی، احترام به فرهنگ مردم بومی، افزایش مزایای ناشی از گردشگری برای مردم محلی و جلب رضایت گردشگران، استوار است.» هزر چهار معیار اصلی اکوتوریسم را چنین برمی‌شمارد:
الف. حداقل تأثیر منفی بر محیط زیست؛
ب. حداقل تأثیر منفی بر فرهنگ و حداکثر مسئولیت‌پذیری نسبت به فرهنگ جامعه میزبان؛
ج. حداکثر سود اقتصادی برای جامعه میزبان؛
د. حداکثر رضایت‌مندی تفریحی جهت مشارکت گردشگران.
«اکوتوریسم در ایران» عنوان بخشی از این مقاله است. در این بخش می‌خوانیم: «ایران به دلایل زیر یکی از پنج کشور بهره‌مند از تنوع زیستی کامل (داشتن چهار فصل و زیست‌گونه‌های اصلی گیاهی و جانوری) به شمار می‌آید. وجود بزرگ‌ترین دریاچه جهان در شمال این کشور، خط ساحلی 1200 کیلومتری خلیج فارس، داشتن 50 دریاچه که از میان آن‌ها 18 دریاچه در شمار دریاچه‌های کنوانسیون بین‌المللی رامسر قرار دارند، دریاچه ارومیه که به‌عنوان یکی از 59 ذخیره زیستی کره زمین شناخته شده است، وجود بازمانده‌های جنگل‌های هیرکانی در شمال غرب مازندران مربوط به 10 هزار سال پیش، بیابان‌ها و کویرهایی با مناظر بدیع مانند کلوت‌ها در حاشیه غربی بیابان لوت، که به بزرگ‌ترین شهر کلوخی دنیا مشهور است، تالاب‌های بین‌المللی شبه جزیره میانکاله، خلیج گرگان، دریاچه پریشان، غارها، آبشارها، چشمه‌های آب‌معدنی و روستاهایی با جاذبه‌های ویژه همانند کندوان، ماسوله و غیره. این‌ها همه از جاذبه‌ها و ظرفیت‌های بی‌نظیر اکوتوریسم در ایران و برخی از آن‌ها از قطب‌های بین‌‌المللی اکوتوریسم در جهان، به شمار می‌روند.»
نویسندگان مقاله در ادامه به چالش‌های پیش روی توسعه اکوتوریسم در ایران اشاره کرده‌اند.

نویسندگان: غلامرضا زارع و مرتضی قراچورلو دانشجویان دکترای ژئومورفولوژی
کلیدواژه‌ها: گردشگری، اکوتوریسم، ژئوتوریسم، ایران، توسعه پایدار