فصل‌نامه «رشد آموزش پیش‌دبستانی» در مقاله‌ای به پرورش دینی کودکان و عوامل مؤثر در آن پرداخته است.
در ابتدای این مقاله می‌خوانیم: «اگر درصدد آن هستیم که آموزش مذهبی متناسب با ویژگی‌های کودکان را برنامه‌ریزی نماییم ناچار از آنیم که به دنیای کودکانه آنان گام بگذاریم و از دید آن‌ها به معارف دینی بنگریم.
ما باید عدم موفقیت خود را در نقص موجود در برنامه‌های خویش جست‌وجو کنیم نه در کودکان. نداشتن آگاهی از برداشت‌های کودکان سبب خواهد شد معارف دینی در سطوحی ارائه شود که با فهم دانشآموزان متناسب نباشد و این مایه خستگی و دلزدگی آنان از مسائل دینی می‌گردد.
علاوه بر این تفکر خام و محدود نه تنها آنان را از تصورات و برداشت‌های غیرواقعی نجات نمی‌بخشد بلکه به این تصورات دور از واقعیت قوت خواهد داد؛ چرا که کودک ناچار است برای درک مفاهیمی فراتر از استعداد خویش، به همان تفکرات کودکانه و خام روی آورد و خود را قانع سازد.
مشکل دیگر چنین آموزشی این است که مربی با توجه به زمینه‌های رشد کودک نخواهد توانست شرایط لازم را برای ورود وی به سطوح بالاتر تفکر مهیا سازد؛ از این‌رو ممکن است ناخواسته، رسیدن او به برداشت‌های حقیقی و واقعی را به تأخیر اندازد.»
نویسنده در ادامه به نقش مهدهای کودک در پرورش دینی خردسالان پرداخته است.
در این بخش می‌خوانیم: «باید توجه داشت ساعت‌های حضور کودک در مراکز پیش‌دبستانی نباید به‌صورت برنامه دینی و غیردینی جداسازی شود، چرا که کودک با ورود به مهد و سلام گفتن به مربیان و دوستان همچنین رعایت آدابی از قبیل مسواک زدن و شستن دست‌ها قبل و بعد از غذا، خواندن دعا، کمک به دیگران، احترام گذاشتن به بزرگ‌ترها و... همه چیزهایی را که جزو مفاهیم دینی هستند فرا می‌گیرد.
این مفاهیم باید در لابه‌لای آموزش‌ها حضوری پررنگ داشته باشند و نباید به‌صورت جدا و در ساعتی خاص به آن‌ها پرداخت. اختصاص دادن ساعتی خاص به آموزش مفاهیم دینی و مطرح نکردن آن در سایر برنامه‌ها نادرست است.»
نویسنده: مژده طباطبایی، کارشناس ارشد برنامه‌ریزی درسی
کلیدواژه‌ها: مفاهیم دینی، محیط دینی، آموزش‌های تربیتی، خردسالی