امروزه موضوع زباله‌های الکترونیکی به مشکلی بزرگ تبدیل شده است. فصل‌نامه «رشد آموزش شیمی» در مقاله‌ای به این موضوع پرداخته است
نویسنده در ابتدای این مقاله، به ویژگی‌های زباله‌های
الکترونیکی اشاره کرده است: «تفاوت زباله‌های الکترونیکی با زباله‌های دیگر،
پیچیدگی ساختار آن‌هاست. این کالاهای الکترونیکی از ده‌ها قطعه مختلف ساخته می‌شوند
که جداسازی و بازیافت آن‌ها کار آسانی نیست. این فراورده‌ها با ترکیبی پیچیده از
فلز، پلاستیک و مواد شیمیایی دیگر تولید می‌شوند. بیشتر این مواد هم برای سلامت
انسان‌ها و محیط زیست زیان‌بار هستند. برای نمونه، هر رایانه شخصی دارای 32 درصد
پلاستیک، حدود 7 درصد سرب، 41 درصد آلومینیم، 20 درصد آهن و مقادیری طلا و نقره و
فلزهای سنگین و خطرناک مانند کادمیم، جیوه و آرسنیک است. تعدادی از باتری‌ها و
بردهای داخلی رایانه‌ها حاوی کادمیم است که یک ماده سرطان‌زاست. پلی‌وینیل کلرید
یک نوع پلاستیک به‌کار گرفته شده در ساخت سیم‌های عایق است که پس از سوختن،
دیوکسین و ذره‌های ریزی را روانه هوا می‌کند که سلامتی موجودات زنده را به خطر می‌اندازد.
رنگ‌های مختلف شیمیایی به‌کار رفته در این فراورده‌ها بر عملکرد غده‌ها اثر می‌گذارد
و جانوران را مسموم می‌کند.»
نویسندة
مقاله در ادامه به بازیافت این نوع از زباله‌ها اشاره کرده است: «بی‌تردید دفن یا
سوزاندن این مواد، راه حل مناسبی نیست یا دست‌کم آخرین راه حلی است که باید بدان
اندیشید زیرا دفن این زباله‌ها یا انباشته کردنشان در محیط باعث خرد و شکسته شدن
آن‌ها می‌شود و مواد سمی موجود در آن‌ها به سفره‌های آب زیرزمینی راه می‌یابند.
سوزاندن نیز گازهای سمی خطرناک را وارد محیط‌زیست می‌کند. بنابراین بهتر آن است که
در گام نخست تلاش کنیم تا این وسایل هرچه دیرتر به زباله تبدیل شوند. با خرید
تجهیزاتی که قابل ترقی دادن هستند می‌توان عمر فراورده را تا حد ممکن افزایش داد.
برای نمونه می‌توان نمایشگر رایانه را برای استفاده نگه داشت و تنها بخش پردازنده
مرکزی CPU را
عوض کرد. می‌توان با افزودن حافظه یه یک رایانه یا بالا بردن سطح نرم‌افزاری آن،
همچنان از آن استفاده کرد.»
نویسنده: معصومه
محسن‌زاده، کارشناس ارشد شیمی کاربردی
کلیدواژه‌ها: زباله‌های
مدرن، زباله‌های الکترونیکی، فرایند بازیابی، محیط‌زیست
* برای دریافت فایل PDF این مقاله کلیک
کنید.