معلم مهربان کودکان

«محمد بهمن‌بیگی» نویسنده بود. او بچّه های عشایر را خیلی دوست داشت.

بچّه های عشایر همراه خانواده شان در چادر زندگی می کردند. آن ها  از جایی به جای دیگر کوچ می کردند برای همین نمی‌توانستند به مدرسه بروند.

محمّد بهمن‌بیگی به چند نفر از جوانان عشایر شغل معلّمی را یاد داد تا آن ها بتوانند به بچّه های کوچک درس بدهند. او از معلّم های خوبی کمک گرفت، معلّم هایی که با عشایر زندگی کنند و به آن ها سواد یاد بدهند.

محمّد  بهمن بیگی وسایلی مثل تخته ی بزرگ، کتاب، دفتر و مداد را تهیه می‌کرد تا  بچّه ها هر جا می روند به راحتی درس بخوانند. حتی با معلّم ها به اردوی ورزشی و هنری بروند.

او بچّه هایی را که بهتردرس می خواندند به صورت رایگان به دبیرستان و دانشگاه‌ می فرستاد. محمّد بهمن‌بیگی کار بزرگی کرد. او باعث شد بیشتر عشایر باسواد شوند.