اولین بار که دیدمش حسابی به دلم نشست. نگاهش مهربان بود و صمیمیت و صداقت در دریای نگاهش موج می‌زد. برای اولین بار وارد کلاسمان شده بود. می‌خندید و می‌خندید. به بچه‌ها نگاه می‌کرد و لبخند می‌زد. گویی لبخند میهمان همیشگی لبانش بود.
معلم درس پیام‌های آسمانی بود. برای معلمی چه درس با معنی و مسمایی را انتخاب کرده بود. به‌راستی که به شخصیتش خیلی می‌آمد. آری او از آسمان‌ها برای شاگردانش می‌گفت. نگاهش به آسمان‌ها بود. با رفتار و کردارش بذرهای استعداد نهفته ما را در اعماق سرزمین وجودمان می‌رویاند و جهانمان را پر از گل‌های رنگارنگ می‌کرد.
مهربانی، محبت، گذشت، تعاون، ایثار و همه خوبی‌ها را به شاگردانش می‌آموخت. معلم مهربانی که بیش از یکصد نفر از شاگردانش درطول دفاع مقدس به آسمان زیبای شهادت بال گشودند. در آخر نیز خودش کوله‌پشتی جبهه را به دوش کشید و از سرزمین شلمچه در عملیات کربلای پنج پرواز کرد و به شاگردانش ملحق شد.
یاد معلم خوبم، شهید محمود موافق را در هفته معلم گرامی می‌دارم. یاد همه معلمان شهید را گرامی می‌داریم. درود می‌فرستیم به معلمان حاضر سرزمینمان که نه تنها من و تو - که دانش‌آموزیم - بلکه بشریت مدیون آن‌هاست. آن‌هایی که همچون خورشید، سیاهی‌ها را می‌شکافند و با نور علم، جهان تاریک را پر از روشنایی و نور می‌کنند. هزاران هزار درود به شرف و غیرتشان باد!