- یکی از بچّه‌ها از موجوداتی گفت که در باغچه‌ی کوچک خانه‌شان می‌بیند. او از حشراتی مثل حلزون، زنبور و کرم‌های خاکی گفت. شاید خیلی از بچّه‌ها که آپارتمان‌نشین بودند همین باغچه‌ی کوچک را هم نداشتند، از دیدن این حشرات محروم بودند.
- یکی دیگر از بچّه‌ها نگران آلوده‌شدن طبیعت با زباله و موادّ پلاستیکی بود؛ موادّی که تجزیه و بازگشت آن‌ها به طبیعت، صدها سال طول می‌کشد. او گفت باید برای ریختن این‌گونه آلوده‌کننده‌های محیط زیست، جریمه‌های سنگین گذاشت.
- دانش‌آموزی که نگران رفتن همیشگی پرنده‌ها از شهرهای بزرگ به خاطر آلودگی‌های زیست‌محیطی و صوتی بود.دیگری از خاطره‌ی ناخوشایندی گفت. او در شب چهارشنبه سوری چندین پرنده را دیده بود که به خاطر سر و صدای وحشتناک موادّ منفجره، به شیشه‌ی خانه‌ها برخورد کرده و مرده بودند.
- نفر بعد، نکته‌ی دیگری را یادآوری کرد؛ گفت که هوای شهرها بعضی روزها آن‌قدر آلوده است که مدارس را تعطیل می‌کنند. در گذشته‌ای نه‌چندان دور، فقط به خاطر بارش زیاد برف در زمستان مدارس تعطیل می‌شدند، نه به دلیل وارونگی و آلودگی هوا! او گفت بیشتر بچّه‌هایی که در فضای باز فعّالیت می‌کنند، روز بعدش بر اثر حسّاسیت به آلودگی هوا بیمار می‌شوند.
بچّه‌ها می‌گفتند مسئولان می‌توانند با گذاشتن قوانین سختگیرانه برای جلوگیری از شکار حیوانات، روشن‌کردن آتش در طبیعت، قطع درختان در شهرها و روستاها، ریختن زباله و ایجاد آلودگی در طبیعت، افراد خطاکار را مجازات کنند.
- به نظر بچّه‌ها، آلودگی‌های صوتی در شهرهای بزرگ به روح و روان شهروندان آسیب می‌زند؛ آلودگی‌هایی مثل صدای ناهنجار اگزوز خودروها و موتورسیکلت‌ها، صدای دستگاه‌های صوتی خودروها، صدای ناشی از ساخت و سازهای شهری، و ... .
کمبود میزان فضای سبز کافی در شهرها، کم‌‌‌شـدن پرورش گل‌ها و گیاهان در زندگی‌های شهری و آپارتمان نشینی، نبود آموزش‌های همگانی درمورد حفظ محیط‌زیست، و مهاجرت از روستاها به شهرها که خودش عامل رشد بیش از حدّ جمعیت شهرهاست، از نظر بچّه‌ها مشکلاتی بودند که در دراز مدّت سبب می‌شوند نقش طبیعت در زندگی‌های شهری کم‌رنگ و شهر پر شود از ساختمان‌ها و آسمان‌خراش‌های بلندی که فقط برای سازندگان آن‌ها سود دارند.
- یکی از دانش‌آموزان خوش‌ذوق، پیشنهاد داد که می‌توان با ساختن لانه برای پرندگان و حیوانات کوچکی که در شهرها زندگی می‌کنند، سرپناه مناسبی برای آن‌ها آماده کرد.
در پایان این جلسه، دانش‌آموزان با هم نامه‌ای از طرف همه‌ی دانش‌آموزان ایران به مجلس شورای اسلامی نوشتند. این نامه برای مسئولان مربوطه فرستاده شد. به امید آنکه آن‌ها از دغدغه‌های زیسـت‌محیـطی دانـش‌آموزان آگاه شوند، قوانین قدیمی را اصلاح کنند، قوانین جدید بگذارند و بتوانند در به‌وجود آوردن شرایط بهتر زندگی در این سرزمین نقشی داشته باشند.
متن نامه به مجلس شورای اسلامی
به نام خدا
نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی
ما بچّه‌های ایران اسلامی امروزه سهم اندکی از محیط زیست کشورمان داریم. رواج زندگی‌های آپارتمانی، کمبود فضای سبز و زمین‌بازی‌های طبیعی برای کودکان و نوجوانان، نابودی درختان و گیاهان در شهرها به علّت ساخت و سازهای بیش از اندازه و کم‌توجّهی برخی مسئولان به نیازهای روحی کودکان و نوجوانان درمورد هم‌زیستی با محیط‌های طبیعی، سبب شده است ما بچّه‌ها حتّی به خاطرات پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌هایمان درمورد زندگی‌شان در کنار درختان و گیاهان، حسرت بخوریم. چرا ما نباید چنین فضاهایی را در محل زندگی‌مان داشته باشیم؟ متأسّفانه روند تخریب محیط زیست و جایگزینی طبیعت زیبا و حیات‌بخش با خانه‌ها، ساختمان‌ها و ویلاها، این روزها همچنان به سرعت ادامه دارد. نکند همین خاطرات پارک‌رفتن‌های ما چند سال بعد برای نسل بعدی (آیندگان) به حسرتی بزرگ تبدیل شود! ما امیدواریم شما مسئولان عزیز در خانه‌ی ملّت با ظرافت و حسّاسیت این مسئله را دنبال کنید و با گرفتن تصمیم‌های مهم و مؤثّر، برای حفظ محیط زیست کشورمان و انس‌گرفتن بیشتر کودکان و نوجوانان با آن، نشان دهید زندگی آینده‌سازان ایران اسلامی تا چه اندازه برایتان مهم است. امیدواریم تأثیرات تصمیم‌های شما در زندگی بچّه‌ها نمود پیدا کند و حدّاقل حقّ بچّه‌ها که استفاده از طبیعت خدادادی در زندگی‌شان است، به آن‌ها برسد.
ارادتمند شما، تعدادی از بچّه‌های ایران اسلامی